Sweet, sweet Sucre...
Door: Caroline
Blijf op de hoogte en volg Caroline
12 April 2010 | Bolivia, Sucre
Hola mi amigos!
Que tal? Ik hoop alles wel! Wederom dank voor alle lieve berichten en e-mails die ik de afgelopen weken heb mogen ontvangen. Altijd fijn om van het thuisfront te vernemen :)!
Inmiddels heb ik loco La Paz verlaten en ben ik alweer een week onderweg met de nieuwe groep. Uiteraard heb ik weer vanalles en nog wat gedaan en meegemaakt lately, waarover ik jullie graag wat meer wil vertellen.
Om maar te beginnen bij La Paz: op de zaterdag voor Pasen heeft deze dappere dodo een te gek gave (maar wel tamelijk leipe) mountainbiketocht gedaan over Death Road. Dat is een weg waar tot voor 5 jaar geleden ongeveer 20 mensen per jaar omkwamen door ongevallen. Het is een hele gevaarlijke weg door de bergen zonder enige vorm van afbakening/waarschuwingen. Nu mogen er echter geen auto's en bussen meer rijden, dus is het dodenaantal afgenomen met gemiddels 2 per jaar (dit zijn meestal toeristen die met drugs en/of drank achter de kiezen op de fiets springen en gekke fratsen uithalen, maar dat terzijde). De afdaling was echter prachtig midden door het groene begroeide oerwoud, watervallen en de hoge bergen van de Andes. We zijn begonnen op 4700 m. hoogte en afgedaald tot 1500 m. Na 3.5 uur fietsen kwamen we aan in het dal waar we even konden relaxen bij een restaurant met pool. In de avond heb ik een heerlijke hot-stone massage gehad, dus de dag erna geen spierpijn yes! Met Pasen was La Paz uitgestorven voornamelijk vanwege de verkiezingen. Auto's mochten niet de straat op, winkels waren allemaal gesloten en er gold een alcoholverbod van 24 uur. In de avond ben ik met Yvonne en Nina (twee gezellige Nederlandse meiden ontmoet tijdens het fietsen) gaan uiteten (met wijn, ja ja, zo zie je maar met een beetje geld is alles uiteidelijk te krijgen ;)), dus zo werd Pasen toch nog heel gezellig. Op maandag was alles in La Paz weer normaal en ben ik naar de Pre-Inca ruine site Tiwanaku geweest. Erg indrukwekkend om te zien wat voor hoog ontwikkelde beschavingen er destijds al hier in het Andesgebergte leefden.
In de avond hadden we een welkomsdiner met de nieuwe groep (erg leuke mensen, maar wel og tamelijk jong) en ben ik daarna gaan stappan tot in de vroege uurtjes. De dag erna hoefden we toch alleen maar 13 uur in de bus en trein te zitten, dus een beetje brakjes zijn maakte niet uit voor deze keer ;).
Met de trein kwamen we 's avonds laat aan in het kleine gehuchtje Uyuni dat als basis geldt voor tochten die worden gemaakt naar de Salt Flats. In de ochtend zijn we met twee 4-wheel drives opgehaald en alvorens we de zoutvlaktes zijn ingetrokken, hebben we eerst een treinkerkhof bezocht. Heel vreemd, allemaal verroeste treinstellen in the middle of nowhere! Daarna gingen we op weg... Op nog geen half uur van Uyuni vandaan kregen we echter al een platte band, ai! Om de tijd een beetje te doden, hebben we muziek opgezet en lekker gedanst en gek gedaan op de verlaten weg. Na de band te hebben verwisseld, konden we weer verder en zijn we de immens grote witte zoutvlaktes opgereden (tot. oppervlakte: 12000 km2.). In de verte zie je bergen en rotsen en overal om je heen is het wit als sneeuw wat prachtig afsteekt tegen de helderblauwe hemel, heel bijzonder! We hebben geluncht bij Pescador Island, de enige begroeide rots in de verre omtrek. De rots is begroeid met eeuwensoude cactussen en vanaf de top heb je 360 graden uitzicht over de vlaktes. Daarna hebben we grappige foto's gemaakt met allerlei gekke attributen (de vlaktes lenen zich prima voor kekke surreele perspectieffoto's, zoals bijvoorbaals allemaal staand op een banaan). In de avond hebben we gelogeerd in een hotel dat helemaal gemaakt is van zout. Het er echter tamelijk primitief (maar twee uur stroom in de avond en geen warm water). De volgende morgen zijn we door de woestenij weer verder getrokken via de Chileense grens om een aantal lagunes te bezichtigen. Er leven in deze lagunes duizenden flamingo's, ongelofelijk (buiten de lagunes is er alleen maar dorre, droge woestijn)! De tweede slaapplaats was nog eenvoudiger als de eerste met geeneens stromend water. Zodra de zon verdwijnt, wordt het er zeer koud (circa min 10, in de winter zelfs min 25!). Ik heb echer nog nooit in mijn leven zo'n prachtige sterrenhemel gezien als daar. De hele melkweg met al haar duizenden sterren en stofwolken waren zichtbaar. Zelfs vallende sterren gezien (en uiteraard een wens gedaan :))! De volgende morgen zijn we voor zonsopgang al vertrokken om de nog werkende geisers en vulcanen te gaan bekijken. Wat was dat prachtig met al die stoom tegen de opkomende zon en dat op 5000 meter hoogte! Moeder aarde (Pacha Mama voor de Inca's) heeft me zelfs even aangeraakt (pruttelende kokendhete lava op mijn kleren!). Daarna zijn we doorgereden naar een lagune met heerlijk warm thermaal water waar ik lekker een bad heb genomen (was ook wel zeer nodig na een aantal dagen niet gedoucht te hebben :)). Na het ontbijt hebben we ons opgemaakt voor de terugtocht naar Uyuni. Wederom door prachtig vulcanisch landschap, immense canons, geweldige rotsformaties en vergezichten. En dat alles op meer dan 4000 meter hoogte! Wat ben ik toch een gezegd mens dat ik dit allemaal mag meemaken...
Terug in Uyuni hebben we in de avond lekker pizza gegeten en ben ik moe, maar voldaan, op tijd mijn bedje in gedoken.
De volgende ochtend zijn we met de bus naar Potosi gereden. Deze plaats staat bekend om de eeuwenoude mijnindustrie. Ze mijnen m.n. zilver en koper aldaar. Er kleeft echter een groot nadeel aan dit hele gebeuren, en dat is dat er nog steeds circa 200 kinderen (alleen jongens) vanaf 12 jaar in deze mijnen werken. Het leven van de mijners is heel zwaar (soms werken ze wel 24 uur non-stop!) en gevaarlijk (veel doden door explosies en instortingen) en de levensverwachting is niet hoger dan max. 55 jaar. In het verleden hebben de Spanjaarden daar slaven uit Afrika heengebracht maar die hebben het allemaal niet overleefd vanwege de grote hoogte en de barre leefomstandigheden. In totaal zijn er in het verleden meer dan 8 miljoen mensen omgekomen, afschuwelijk! De Spanjaarden waren in de tijd van de Conquistadores heel wreed en medogenloos. Uiteraard ben ik de mijnen ingeweest en heb daar kunnen zijn hoe het leven er is. Wat kunnen wij blij zijn dat we in een westers land geboren zijn! Het gedeelte dat ik heb bezocht is heel erg arm en smerig (veel vervuiling) en gezinnen wonen met wel 8 personen gemiddeld in piepkleine hutjes bovenop de berg. De meisjes moeten al vanaf heel jong stenen verkopen en de jongens werken naast school in de mijn. Ook in de straten van Potosi zelf zie je veel kinderarbeid. Mijn hart breekt als ik zoiets zie en ik was dan ook even en beetje van de kaart gisteren... Count your blessings please!
In de namiddag zijn we doorgereden naar de mooiste stad van Bolivia alwaar ik nu twee dagen verblijf: Sucre. Sucre is de officiele hoofdstad van Bolivia en staat bekend als de witte stad (tevens UNESCO world heritage). Ik heb de komende dagen alweer helemaal volgepland, maar dat houd je van de straat zullen we maar zeggen ;).
Na Sucre gaat de reis verder naar Santa Cruz en Puerto Suarez alwaar we de grens zullen oversteken naar Brazilie (beginnend bij de Pantanal wetlands). Ergens in Brazilie zal ik jullie hopelijk weer verder kunnen berichten over mijn avonturen en belevenissen.
Nog maar een dikke drie weken en dan is het alweer tijd om richting huis te vertrekken :(. Aan de ene kant heb ik er veel zin in om jullie allemaal weer te zien, maar aan de andere kant bevalt het reizen en avonturieren me ontzettend goed, heel dubbel dus... Maar vooralsnog ga ik nog even lekker genieten hier van alle moois dat moeder aarde ons heeft geschonken.
Heel veel liefs, dikke knuffels y muchos besos de sweet sweet Sucre!
Caro xxx
Que tal? Ik hoop alles wel! Wederom dank voor alle lieve berichten en e-mails die ik de afgelopen weken heb mogen ontvangen. Altijd fijn om van het thuisfront te vernemen :)!
Inmiddels heb ik loco La Paz verlaten en ben ik alweer een week onderweg met de nieuwe groep. Uiteraard heb ik weer vanalles en nog wat gedaan en meegemaakt lately, waarover ik jullie graag wat meer wil vertellen.
Om maar te beginnen bij La Paz: op de zaterdag voor Pasen heeft deze dappere dodo een te gek gave (maar wel tamelijk leipe) mountainbiketocht gedaan over Death Road. Dat is een weg waar tot voor 5 jaar geleden ongeveer 20 mensen per jaar omkwamen door ongevallen. Het is een hele gevaarlijke weg door de bergen zonder enige vorm van afbakening/waarschuwingen. Nu mogen er echter geen auto's en bussen meer rijden, dus is het dodenaantal afgenomen met gemiddels 2 per jaar (dit zijn meestal toeristen die met drugs en/of drank achter de kiezen op de fiets springen en gekke fratsen uithalen, maar dat terzijde). De afdaling was echter prachtig midden door het groene begroeide oerwoud, watervallen en de hoge bergen van de Andes. We zijn begonnen op 4700 m. hoogte en afgedaald tot 1500 m. Na 3.5 uur fietsen kwamen we aan in het dal waar we even konden relaxen bij een restaurant met pool. In de avond heb ik een heerlijke hot-stone massage gehad, dus de dag erna geen spierpijn yes! Met Pasen was La Paz uitgestorven voornamelijk vanwege de verkiezingen. Auto's mochten niet de straat op, winkels waren allemaal gesloten en er gold een alcoholverbod van 24 uur. In de avond ben ik met Yvonne en Nina (twee gezellige Nederlandse meiden ontmoet tijdens het fietsen) gaan uiteten (met wijn, ja ja, zo zie je maar met een beetje geld is alles uiteidelijk te krijgen ;)), dus zo werd Pasen toch nog heel gezellig. Op maandag was alles in La Paz weer normaal en ben ik naar de Pre-Inca ruine site Tiwanaku geweest. Erg indrukwekkend om te zien wat voor hoog ontwikkelde beschavingen er destijds al hier in het Andesgebergte leefden.
In de avond hadden we een welkomsdiner met de nieuwe groep (erg leuke mensen, maar wel og tamelijk jong) en ben ik daarna gaan stappan tot in de vroege uurtjes. De dag erna hoefden we toch alleen maar 13 uur in de bus en trein te zitten, dus een beetje brakjes zijn maakte niet uit voor deze keer ;).
Met de trein kwamen we 's avonds laat aan in het kleine gehuchtje Uyuni dat als basis geldt voor tochten die worden gemaakt naar de Salt Flats. In de ochtend zijn we met twee 4-wheel drives opgehaald en alvorens we de zoutvlaktes zijn ingetrokken, hebben we eerst een treinkerkhof bezocht. Heel vreemd, allemaal verroeste treinstellen in the middle of nowhere! Daarna gingen we op weg... Op nog geen half uur van Uyuni vandaan kregen we echter al een platte band, ai! Om de tijd een beetje te doden, hebben we muziek opgezet en lekker gedanst en gek gedaan op de verlaten weg. Na de band te hebben verwisseld, konden we weer verder en zijn we de immens grote witte zoutvlaktes opgereden (tot. oppervlakte: 12000 km2.). In de verte zie je bergen en rotsen en overal om je heen is het wit als sneeuw wat prachtig afsteekt tegen de helderblauwe hemel, heel bijzonder! We hebben geluncht bij Pescador Island, de enige begroeide rots in de verre omtrek. De rots is begroeid met eeuwensoude cactussen en vanaf de top heb je 360 graden uitzicht over de vlaktes. Daarna hebben we grappige foto's gemaakt met allerlei gekke attributen (de vlaktes lenen zich prima voor kekke surreele perspectieffoto's, zoals bijvoorbaals allemaal staand op een banaan). In de avond hebben we gelogeerd in een hotel dat helemaal gemaakt is van zout. Het er echter tamelijk primitief (maar twee uur stroom in de avond en geen warm water). De volgende morgen zijn we door de woestenij weer verder getrokken via de Chileense grens om een aantal lagunes te bezichtigen. Er leven in deze lagunes duizenden flamingo's, ongelofelijk (buiten de lagunes is er alleen maar dorre, droge woestijn)! De tweede slaapplaats was nog eenvoudiger als de eerste met geeneens stromend water. Zodra de zon verdwijnt, wordt het er zeer koud (circa min 10, in de winter zelfs min 25!). Ik heb echer nog nooit in mijn leven zo'n prachtige sterrenhemel gezien als daar. De hele melkweg met al haar duizenden sterren en stofwolken waren zichtbaar. Zelfs vallende sterren gezien (en uiteraard een wens gedaan :))! De volgende morgen zijn we voor zonsopgang al vertrokken om de nog werkende geisers en vulcanen te gaan bekijken. Wat was dat prachtig met al die stoom tegen de opkomende zon en dat op 5000 meter hoogte! Moeder aarde (Pacha Mama voor de Inca's) heeft me zelfs even aangeraakt (pruttelende kokendhete lava op mijn kleren!). Daarna zijn we doorgereden naar een lagune met heerlijk warm thermaal water waar ik lekker een bad heb genomen (was ook wel zeer nodig na een aantal dagen niet gedoucht te hebben :)). Na het ontbijt hebben we ons opgemaakt voor de terugtocht naar Uyuni. Wederom door prachtig vulcanisch landschap, immense canons, geweldige rotsformaties en vergezichten. En dat alles op meer dan 4000 meter hoogte! Wat ben ik toch een gezegd mens dat ik dit allemaal mag meemaken...
Terug in Uyuni hebben we in de avond lekker pizza gegeten en ben ik moe, maar voldaan, op tijd mijn bedje in gedoken.
De volgende ochtend zijn we met de bus naar Potosi gereden. Deze plaats staat bekend om de eeuwenoude mijnindustrie. Ze mijnen m.n. zilver en koper aldaar. Er kleeft echter een groot nadeel aan dit hele gebeuren, en dat is dat er nog steeds circa 200 kinderen (alleen jongens) vanaf 12 jaar in deze mijnen werken. Het leven van de mijners is heel zwaar (soms werken ze wel 24 uur non-stop!) en gevaarlijk (veel doden door explosies en instortingen) en de levensverwachting is niet hoger dan max. 55 jaar. In het verleden hebben de Spanjaarden daar slaven uit Afrika heengebracht maar die hebben het allemaal niet overleefd vanwege de grote hoogte en de barre leefomstandigheden. In totaal zijn er in het verleden meer dan 8 miljoen mensen omgekomen, afschuwelijk! De Spanjaarden waren in de tijd van de Conquistadores heel wreed en medogenloos. Uiteraard ben ik de mijnen ingeweest en heb daar kunnen zijn hoe het leven er is. Wat kunnen wij blij zijn dat we in een westers land geboren zijn! Het gedeelte dat ik heb bezocht is heel erg arm en smerig (veel vervuiling) en gezinnen wonen met wel 8 personen gemiddeld in piepkleine hutjes bovenop de berg. De meisjes moeten al vanaf heel jong stenen verkopen en de jongens werken naast school in de mijn. Ook in de straten van Potosi zelf zie je veel kinderarbeid. Mijn hart breekt als ik zoiets zie en ik was dan ook even en beetje van de kaart gisteren... Count your blessings please!
In de namiddag zijn we doorgereden naar de mooiste stad van Bolivia alwaar ik nu twee dagen verblijf: Sucre. Sucre is de officiele hoofdstad van Bolivia en staat bekend als de witte stad (tevens UNESCO world heritage). Ik heb de komende dagen alweer helemaal volgepland, maar dat houd je van de straat zullen we maar zeggen ;).
Na Sucre gaat de reis verder naar Santa Cruz en Puerto Suarez alwaar we de grens zullen oversteken naar Brazilie (beginnend bij de Pantanal wetlands). Ergens in Brazilie zal ik jullie hopelijk weer verder kunnen berichten over mijn avonturen en belevenissen.
Nog maar een dikke drie weken en dan is het alweer tijd om richting huis te vertrekken :(. Aan de ene kant heb ik er veel zin in om jullie allemaal weer te zien, maar aan de andere kant bevalt het reizen en avonturieren me ontzettend goed, heel dubbel dus... Maar vooralsnog ga ik nog even lekker genieten hier van alle moois dat moeder aarde ons heeft geschonken.
Heel veel liefs, dikke knuffels y muchos besos de sweet sweet Sucre!
Caro xxx
-
12 April 2010 - 17:02
Agnetha:
Hey Girlll!
Heb je zojuist nog gesproken , maar wil je toch nog even een berichtje achterlaten :)
Je ligt nu lekker met je batse klatse te chillen van de beauty -behandelingen :)
Wederom weer een heel mooi verhaal, waarin ik je idd weer als een gekkie zie dansen en foto`s staan te schieten hahaha.. :)
Deze 3 laatste weekjes hoop ik dat je wel weer beter zult voelen en nog een hoop mooie dingen mag zien en mee maken.. ZOdat je in Nl weer met frisse moet ertegen aan kan gaan:)
Heel veel liefss en knuffies van Agnetha -
12 April 2010 - 17:41
Sepperdeflep:
Hallo Seppke aka Indiana Jones aka Faivel van het Wilde Westen aka Big Sis mit blaoruh op de veu
geniet nog maar de komende 3 weken, want ik ben ingepland als chauffeur om je 7 mei aanstaande op te pikken en terug te bezorgen naar het hele saaie nederlandse maastricht..of maastrichtse nederland..hoe je het ook wilt bekijken.
Gooi dan nog maar eens ff een carnaval de brazil tegenaan, swing die heupen, gooi de billen naar achter, borst vooruit, kin omhoog en zing uit volle borst:
"face down- ace up, thats the way we like to f*ck" :) -
12 April 2010 - 20:23
Cune:
Hee Caro, hoe houd je zo veel moois vast? Tig prachtige plekken..ik zou op een gegeven moment alles door elkaar halen volgens mij!! Ga je straks een boek maken met al je verslagen en ongetwijfeld mooie foto`s? Toch altijd leuk om zo nu en dan terug te kunnen bladeren lijkt mij.
Uyuni en de tochen naar de Salt Flats stel ik me bovenaards mooi voor. Geniet, meis! Over een paar weekjes een nieuw hoofdstuk voor een nieuwe Caro. En daar toosten we op! Cheers! -
12 April 2010 - 20:30
Mam:
lieve Caro,
wat heb je weer een roman geschreven, wat een avonturen, maar ook gevaarlijk, zeker met die fiets de berg naar beneden, ik moet er niet aan denken, maar gelukkig is het goed afgelopen. Blij voor je dat je zo geniet en zoveel moois ziet, heel veel liefs en dikke zoen van mams -
12 April 2010 - 20:36
Pien (Spirithorses):
Hee Caroline, ik was vandaag nog aan je aan het denken, we hadden al even geen update meer gehad van je. Zo zie je hoe we eraan wennen op gezette tijden van je te horen. Fijn dat het zo goed met je gaat, we volgen alles op de voet.
Wát een prachtige avonturen maak jij mee, om in je hart te sluiten en nevernooitniet te vergeten.
Zal een dubbel gevoel geven inderdaad, om weer terug naar huis te komen. Je komt wel in het gunstige seizoen aan; de zon breekt weer door en maakt mensen vrolijk. De modder droogt op bij de paarden en iedereen kruipt weer uit z'n winterholletje.
Dat betekent dat ook wij jou gauw weer gaan zien. Maar zover is het nog niet, geniet nog maar lekker van je prachtige avontuur. Goh, wat is dit snel gegaan zeg....
Liefs, Pien, Jack en de klup hier. -
13 April 2010 - 12:52
Paps:
Hallo, lieve meid!
Cune heeft gelijk, hoe houd je alles uit elkaar op den duur? Zoveel prachtige, unieke belevenissen, dat kan een mens alleen toch haast niet bevatten?! Het is elke keer weer alsof ikzelf erbij ben, zo mooi beschrijf je je avonturen! Misschien een idee om een boek erover te schrijven, ook om alles voor je kinderen en kleinkinderen te bewaren, ha, ha!!
(moet je mij eens horen!!)
Mis je zeer, maar we zien ons gelukkig binnenkort!
El loco padre -
13 April 2010 - 18:06
Mam:
Lieve Carolientje,
Blij je weer te horen en te zien, hoop dat de keelontsteking weer snel over is en je de laatste 3 weken met volle teugen kunt genieten. Heel veel liefs en weer snel aan de skype of hoe dan ook, dikke zoen, la madre -
14 April 2010 - 09:35
Mam:
Heye carootje,
nu onderweg naar Santa Cruz en dan op naar je laatste land in Zuid Amerika, Brazilie. Hoe was de ervaring gisteren in het weeshuis? zal wel heftig zijn geweest, vermoed ik, nou hoor weer snel van je, een goede vlucht en tot aan de skype of anders, heel veel liefs en dikke zoen van mams -
14 April 2010 - 13:54
Carodeparo:
Hola, buenas dias!
Mijn vlucht naar Santa Cruz is wat vertraagd dus nog maar even een kleine update over gisteren in het weeshuis. Dat was tamelijk heftig kan ik jullie melden. 12 jonge meisjes tussen 5-12 jr. Allemaal misbruikt en/of wegens omstandigheden verlaten door hun familie. Heb de hele namiddag met ze gespeeld en getut. Afscheid nemen was heftig, want ze klampen zich allemaal aan je vast en knuffelen en kussen je bijna dood! Details vertel ik jullie later als ik weer thuis ben...
For now, hasta la proxima!
Muchos besos,
Caro :) xxx -
15 April 2010 - 21:37
José:
Hallo dappere dodo, dat jij zo'n waaghals bent had ik niet gedacht, gelukkig is het allemaal goed gegaan, je hebt een beste engelbewaarde. Wat kun je al je belefenissen mooi op schrijven , het is steeds weer spannend om te lezen,geweldig,, nog een even zo mooie voortzetting van de reis,,, maar we verheugen ons ook als je veilig en wel terug bent, veel liefs José -
16 April 2010 - 11:39
Mam:
Hello flying eagle,
Inmiddels in Brazilie aangekomen, adem maar frisse lucht in want hier is een grote aswolk uit Ijsland onderweg.
Geniet van alle moois en heel veel liefs uit een fris Maastricht (de trui weer uit de kas gehaald)
Dikke zoen,
mams -
17 April 2010 - 15:06
Cune:
Hee Caro, dankjewel voor je leuke kaart uit Cucso! Is vandaag aangekomen. Zit nu op m`n prive terrasje van de zon te genieten, wijntje erbij, super. Zo naar het concert van m`n koor. Ben benieuwd! Fijn dat je goed bent aangekomen in Brazilie. Veel plezier en tot gauw. Liefs, Cune -
17 April 2010 - 16:41
Mam:
Ola Carodeparo,
Wat erg van dat weeshuis, arme kinderen, kan me voorstellen dat je daar helemaal kapot van bent, hier ligt alle vliegverkeer stil vanwege de vulkaanuitbarsting in Ijsland, hoop dat over 20 dagen weer gevlogen kan worden, anders zie ik je toch nog eerst naar Curacao gaan !!??, Liefs en dikke poen, fijn weekend, mams en katja -
19 April 2010 - 08:44
Mam:
lieve carootje,
bedankt voor de mooie kaart moest ik ook van oma zeggen. Je bent nu in Bonito, zegt het woord al, zal wel bonito zijn. Geniet maar van alle moois en van het warme weer, hier is het echt Hollandweer, somber en koel.Liefs en dikke zoen, mams -
19 April 2010 - 18:48
*Leve Caro & Caro*:
Hi meisje,
Dank je wel voor 't mooie kaartje!
Geniet nog maar lekker van de laatste weekjes, ik denk aan je!
Dikke besos! -
23 April 2010 - 08:42
Stefan DB:
Hee Caroline,
Erg interessante en mooie verhalen. :-)
Ben erg benieuwd naar de foto's.
Grtn Stefan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
